به نام او

خانواده هاي كوچ رو عشايري به عنوان كارگاه هاي كوچك زودبازده:

زحمت كش ترين و كم توقع ترين قشر جامعه ايراني جامعه عشاير است. آنها در ميان دشت ها و كوه هاي سر به فلك كشيده در سخت ترين شرايط زندگي مي كنند. آنها از هرگونه امكانات رفاهي بي بهره بوده و در همه ي زمينه ها خودكفا مي باشند.

خانواده هاي عشايري تولييدكننده هاي بي نام و نشان هستند. بدون اينكه كوچكترين تسهيلاتي از سازمان هاي دولتي بگيرند. اشتغال بدون هزينه در زندگي عشايري نمود دارد. همه به وضعيت و شرايط زندگي در بيابان با قهر و خشم آن مطلعيم. شب را در چادر در ميان كوه آنجايي كه شايد ما زهره ترك شويم اگر شبي در آنجا بمانيم زن و مرد عشايري با كمال شجاعت و افتخار ايستاده اند و به زندگي خودكفاي خود ادامه مي دهند و ... .

اما وظيفه ي ما در اين ميان و در راستاي قدرشناسي از اين عزيزان جان بركف چيست؟ تابحال برايشان چه كرده ايم؟ آيا مي دانيم اينها نه قلم شكايت دارند و نه زبان تشكر؟ آيا مي دانيم كوچ بي رويه اين حافظان دشتهاي ايران زمين به شهرها باعث بهم ريختگي فرهنگي و اقتصادي در شهر شده است و ... .

دردها زياد است. بايد در اين راستا كاري كرد هم كار فرهنگي و هم كار اقتصادي. موقعي كه هر خانواده عشايري بدون داشتن هيچ گونه توقعي بزرگترين كارگاه پربازده و كارآ و اثربخش است چرا به آنها بي توجهيم. مگر كارگاه كوچك زودبازده در شهرها چه كرده اند كه اينها نكرده اند. مگر اينها نيز مانند كارگاه هاي كوچك زودبازده شهرها، كارگران خود را اخراج يا تعديل نموده است مگر روزانه به سازمان هاي دولتي غر زده است. نه خير اين كارگاه ها اولاً خودكفا هستند و ثانياً بر خود متكي مي باشند و علي رغم سود بسيار كمي كه دارد بازهم به كار خود ادامه مي دهند.

من پيشنهادم اين است كه با توجه به مطالب گفته شده و همچنين بررسي زندگي هر خانواده كوچروي عشايري ثابت مي شود كه اينها كارگاه هاي كوچك زودبازده هستند و بايد تسهيلات كارگاه هاي كوچك زودبازده به آنها تعلق گيرد تا آنها نيز از حداقل حقوق اجتماعي خود بهره مند شود و بتوانند كار خود را توسعه داده و اشتغالزايي بدون عارضه ايجاد كنند.

اگر اين تصويب در دولت يا مجلس صورت گيرد به راحتي مي توان مقدار تسهيلاتي كه به هر خانواده ي عشايري مي توان داد مشخص كرد. من مقاله اي قبلاً در خصوص طرح تحول سازمان امور عشايري نوشته ام كه به عنوان پشتيبان اين طرح ضميمه مي كنم.

البته در حال حاضر عشاير داراي رديف بودجه اي مشخصي نمي باشد و اگر هم هست قابل توجه نبوده و به هيچ عنوان پاسخگو نبوده و در بعضي از استانها ديدم به هر خانواده ي عشاير يكصد هزار تومان وام بلا عوض مي دادند. خودتان قضاوت كنيد.

به بانك هاي مناطق عشايرنشين سري بزنيد مي بينيد كه افراد عشايري براي گرفتن وام يك تا دو ميليون توماني در جلوي بانك ها سرگردانند در حاليكه هر يك از اين عشايرها سالانه حدود 200 دام توليد مي كنند كه بازهم نفع آن به جيب دلالان مي رود و عشاير بي صاحب و سرگردان فقط به نان بخور و نمير زنده است.

براي هر خانواده ي عشايري بايد يك وانت با تجهيزات كامل به صورت تسهيلات ارائه شود.

دام عشاير به صورت علمي و دقيق بيمه شوند.

يك سري تجهيزات جديد بايد به عشاير تخصيص داده شود تا بتواند زندگي خود را بهتر اداره كند. مسائل رفاهي آنان از قبيل امكانات بهداشتي صحرايي.

خيلي چيزهاي ديگر هست كه بايد در خصوص آن بيشتر دقيق شويم و به صورت لايحه به مراكز مربوط ارائه دهيم.

اكنون درخواست ما به صورت مشخص ارائه مي گردد:

تصويب خانواده هاي كوچ رو عشايري به عنوان كارگاه هاي كوچك زودبازده در هيئت دولت يا در صورت نياز در مجلس شوراي اسلامي